- de lage landen

Plots bevindt Thomas Heerma van Voss zich weer in die vreemde parallelwereld waar hij vroeger ook soms min of meer per ongeluk in tuimelde: een hotel.

Martine Tanghe wordt vandaag 65 en gaat met pensioen. Ze zal op 30 november de laatste keer het nieuws lezen. Op haar eigen onnavolgbare wijze.

Het nieuwe 'blacktivisme' mag geen identitaire beweging worden.

Thomas Heerma van Voss verlaat zijn schrijfkamer en ontmoet een nieuwe opdrachtgever. Dat levert fijne schrijfklussen op, tot het misgaat met die publicatie.

Iedereen doet het: luisterfouten maken en spreekwoorden verhaspelen. Fieke Van der Gucht vertoeft in het fijne gezelschap van mama appelsap, koning Huldebiet en mevrouw Malaprop.

Het valt allerminst uit te sluiten dat ik dit stuk over een aantal jaar teruglees en dan de helft wil omgooien.

De nieuwe golf van Jodenhaat is een combinatie van nooit helemaal verdwenen vooroordelen en ‘nieuw antisemitisme’ bij moslims.

In zijn column viert Gaston Durnez een dubbele verjaardag: het is 30 jaar geleden dat Simenon overleed en 90 jaar dat Maigret werd geboren.

Niet op reis kunnen: dat is balen voor onze nieuwe taalcolumnist. Vooral vanwege de kleine taalontdekkingen die je doet in een onbekende omgeving. ‘Ik maakte de onvergeeflijke fout in Brussel een patatje te bestellen’

Thomas Heerma van Voss ontmoet een Duitse man die een tekst van hem wil uitgeven. ‘Of hij mijn verhaal wel gelezen had, bleef in het midden.’

Gaston Durnez (1928-2019) herleest Edward Lear. Als je Engeland beter wilt leren kennen, dan moet je zijn nonsensdichters lezen.

In haar column waarschuwt Hind Fraihi onder meer voor de groeiende invloed van ‘een tweede generatie salafistische aanjagers’.

Fieke Van der Gucht vindt een ongedateerde cassette waarop ze als kind sprookjes navertelt. Maar hoe oud is ze precies in die opnames? De taaldetective komt in actie.

Thomas Heerma van Voss verlaat zijn schrijfkamer om publiekelijk een auteur te interviewen. ‘Daan! Wat leuk dat je er bent’, zegt de organisatrice van de avond. ‘Ik ben Thomas’, zeg ik.

Thomas Heerma van Voss verlaat zijn schrijfkamer voor een potje zaalvoetbal, en botst op iemand die hij kent van vroeger. ‘Wat ben jij ontzettend onsportief. Eikel.’

Luc Devoldere bladert door zijn woordenboeken, waarschuwt voor valse vrienden en zingt de lof van een taal die in verschillende landen wordt gesproken: het Nederlands.

De taalcolumn van Fieke van der Gucht. ‘Tussen mijn nichtje en mijn grootvader gapen de jaren. Het werkwoord sturen heeft daar slinks gebruik van gemaakt.’

Fieke Van der Gucht kan geen dorp of stadje passeren zonder zich af te vragen waar hun naam vandaan komt.

Gaston Durnez las de memoires van de bekendste Belgische diplomaat: Frans van Daele, die ook wel ‘schaduwkoning’ wordt genoemd.

Fietsend en snauwend zet Fieke Van der Gucht misschien wel een taalverandering in gang.

De tweede taalcolumn van Fieke van der Gucht, over namen van vondelingen. Maak kennis met Anna Catharina Ananas en Guilielmus Koeck.

Nergens laat de loonkloof tussen mannen en vrouwen zich zo sterk voelen als in het voetbal en het wielrennen. Tijd voor een grondige verandering, vindt Hind Fraihi.

Extremisten vinden elkaar nu nog vooral online, maar de radicale Vlaams-Nederlandse frontvorming heeft duidelijk meer ambitie.

Buitenlandse conflicten worden kleine oorlogen in onze straten, schrijft Fraihi, met rudimentaire vormen van terreur.

Schrijver Thomas Heerma van Voss over zijn redacteuren: ‘Toen sprak ze een zin uit die ik nooit helemaal van me heb kunnen afschudden: ik ben niet overtuigd.’

In haar taalcolumn valt Fieke Van der Gucht deze maand genadeloos door de mand, ondanks haar inspanningen om Standaardnederlands te praten.

Merkwaardig hoe een strijd tegen superioriteit net gevoerd wordt met een zeker gevoel van superioriteit, schrijft Hind Fraihi over de Black Lives Matter-beweging.

Wat quarantaine doet met Thomas Heerma van Voss? Weinig, want hij is het gewend om thuis te zitten. Tot hij moet opdraven voor virtuele ontmoetingen en hij in trainingsbroek over perspectiefwisselingen oreert.

Gaston Durnez kuiert door Antwerpen langs Nello en Patrasche en eindigt bij Gerard Walschap en een Française.

Maak van de nood een deugd, nu we met zijn allen zoveel mogelijk binnen moeten blijven, schrijft hoofdredacteur Luc Devoldere.

De taalcolumn van Fieke Van der Gucht gaat deze keer over mopperaars en mensen die klagen over de achteruitgang van taalvaardigheid bij studenten.

Vorige maand vertoonde het weer aprilse grillen, maar zag je ook aprilse rellen als het over taal ging. Onze taalcolumnist zoekt naar nuance in het vaak verhitte debat.

De naam is een voorteken, luidt de spreuk. Maar hielden Fieke Van der Guchts ouders daar rekening mee toen ze hun kind een naam gaven?

Moeten België en Nederland zich excuseren voor het leed dat ze in de voormalige kolonies veroorzaakten? Een collectief wit schuldgevoel aankweken, is contraproductief. Maar een besef van privilege kan ons wel minder blind maken voor moderne...

De laatste tijd zit Thomas Heerma van Voss in gedachten geregeld aan een tafel met de veelbesproken rapper Lange Frans en zijn vroegere echtgenote.

Thierry Baudet en Dries Van Langenhove komen veel meer aan bod in de media dan hun soortelijke gewicht rechtvaardigt.

Gaston Durnez staat stil bij de boeken van W.G. Sebald, een man met wit haar, een witte snor en de blik van een melancholische intellectueel.

De Vlaamse regering bespaart de komende jaren fors op cultuur. Waar hebben we dat nog gehoord? In Nederland, waar de culturele sector in 2011 200 miljoen moest inleveren. Wat valt daaruit te leren?

Stiefmoeders hebben hun naam niet mee. Ze verdienen een naam zonder negatieve bijklank, vindt taalwetenschapper Fieke Van der Gucht.

Hind Fraihi pleit voor een maand waarin we onszelf drastisch bevrijden van de sociale media.

Arnon Grunberg riep op alert te blijven voor antisemitisme en vergeleek Marokkanen met Joden. Dat doe je beter niet.

In haar laatste column brengt Fieke Van der Gucht hulde aan een collega met wie ze een kleine gestalte én een hekel aan taalzeuren deelt. Maar aan Nicoline van der Sijs’ productiviteit kan ze nog niet tippen.

Hoofdredacteur Luc Devoldere noemt een paar van de mooiste woorden en zinnen uit het Nederlands. Vult u zijn lijstje aan?

Marten van der Meulen ‘ontschuldigt’ zich ‘zondermeer’ voor in deze column onterecht aaneengeschreven woorden.

Roep niet dat ‘de jaren 1930 terug zijn’, schrijft Hind Fraihi. Zo’n waarschuwing werkt contraproductief, en dreigt de status van verboden vrucht te krijgen.

Volgens Hind Fraihi moet links op de sociale media een andere houding aannemen én moeten de technologiereuzen actiever ingrijpen.

De vondst van een dood insect doet een column rijpen in de taalkundige kop van Fieke Van der Gucht.

Heel wat namen van mensen en personages leven voort in onze taal. Maak kennis met Félix Nadar!

Taalwetenschapper Fieke van der Gucht houdt ook van fietsen en flandriens. Tijdens een verregende wedstrijd wordt ze uit de wind gezet door twee wielergekke Engelsen.

Thomas Heerma van Voss balde zijn vuist voor Black Lives Matter. Maar heeft hij als witte jongeman wel recht van spreken over zwarte cultuur?

Taalwetenschapper Fieke Van der Gucht verklaart haar liefde aan een komma.

Fieke Van der Gucht mengt zich in Schnitzelgate over namen voor vleesvervangers. Iemand een Boulette Very Chouette?

Simon Stevin begreep vier eeuwen geleden al dat een hele maatschappij ervan profiteert als iedereen toegang krijgt tot kennis via duidelijke taal.

Nuances in het Nederlands zijn soms moeilijk voor niet-moedertaalsprekers, ondervindt Fieke Van der Gucht. Maar er komen wél creatieve taalvondsten van.

‘Wat draag jij aan ons platform bij?’ Weinig doet Thomas Heerma van Voss makkelijker stilvallen dan een poging te concretiseren wat iets inhoudt of maatschappelijk voorstelt.

Voor een online schrijfworkshop mag Thomas Heerma van Voss nog eens de deur uit. ‘Iedere paar minuten kwam een compliment naar me toe gedwarreld.’

Thomas Heerma van Voss was virtueel schrijver in residentie. ‘Ik zag je vaker dan mijn vrienden en familie. Dan iedereen eigenlijk.’

Ook voor Thomas Heerma van Voss stelt corona de zaken op scherp: schrijven over het virus of juist niet?

Thomas Heerma van Voss leest Jan Arends voor, een stagiair filmt het gebeuren. En dan valt de schrijver uit zijn rol.

Die keer dat Thomas Heerma van Voss bijna op televisie kwam.

Behalve een feestelijke aangelegenheid is het uitbrengen van een nieuw boek ook onvermijdelijk een les in nederigheid en geduld.

Thomas Heerma van Voss verlaat zijn schrijftafel voor een radio-interview. ‘Dat lezen, heel leuk, maar ik heb er gewoon de rust niet voor.’

Thomas Heerma van Voss is op een Holland Festival in Karlsruhe. ‘Is er niemand anders die jullie konden strikken?’

De biografie van een BN’er schrijven: dat klonk als een verleidelijk aanbod. Maar is ghostwriten wel iets voor Thomas Heerma van Voss?

Thomas Heerma van Voss verlaat zijn schrijfkamer en begeeft zich op de sociale media en de literaire podia.

Een vraag van een scholier doet Thomas Heerma van Voss nadenken over zijn werk. ‘Ik zou niet hoger dan een acht scoren voor een toets over mijn eigen verhaal.’

Wat gebeurt er als Thomas Heerma van Voss zijn schrijfkamer niet meer uit mag? Dan vindt hij zijn eigenlijke debuut terug: een album vol gangsterrap.

Thomas Heerma van Voss gaat uit eten met zijn Duitse uitgever. ‘Hij bestelde drie glazen. Toen bleek dat niemand anders wijn wilde, dronk hij ze alle drie zelf op.’

Kunstenaars krijgen niet meer dan het sociale minimum. En waar mogelijk probeert de staat daar nog iets af te schrapen, merkt Thomas Heerma van Voss.

Belangrijk om weten