literatuur

In het boek Dat was Watou geeft Gwy Mandelinck inkijk in zijn hoogstpersoonlijke notities over de jaren dat hij samen met zijn vrouw, Agnes Hondekyn, de Poëziezomers in Watou organiseerde.

Thomas Heerma van Voss ontmoet een Duitse man die een tekst van hem wil uitgeven. ‘Of hij mijn verhaal wel gelezen had, bleef in het midden.’

Ali Amghar zit voor een kerkinterieur van Pieter Saenredam: ‘Eigenlijk doet het me denken aan de moskee.’

Wie helpt wie? Dat is de vraag in het aangrijpende romandebuut van Siel Verhanneman, ‘Of iedereen gaat dood’.

Edna Azulay dicht een ode aan de roes van Het dronken paar van Jan Steen: ‘voor een lichaam om op neer te storten ben ik bereid veel op te geven’

Arno Boey geeft het woord aan ‘La Lechera, La Lattaia, Dienstmagd mit Milchkrug. Melkmeisje. (…) De melk is zuur en mijn blik strak en ik zweet.’

In kolkende woorden laat Daphné Dupont-Nivet een spookschip opduiken: ‘Verleidelijk grijnst het boegbeeld de gaten tussen haar tanden bloot. Die diva, ze lust je rauw.’

Amarylis De Gryse graaft in de zielenroerselen van een schutter op een schilderij van Govert Flinck: ‘Mijn linkerhand blijft rusten op mijn middenrif en ik voel hoe de onrust die ik veroorzaak er woedt.’

Dit is het negende en laatste videogedicht van Bewogen Verzen: Tharim Cornelisse bewerkte ‘De Methode iv.’ van Arno Van Vlierberghe.