VISUELE POËZIE. De “slow cinema” van Caroline Strubbe

Gedreven door de behoefte om via eigenzinnige verhalen persoonlijke demonen uit te drijven maakt de Vlaamse cineaste Caroline Strubbe kwetsbare films over mysterieuze mensen. De reacties op haar tweede film I’m the Same, I’m An Other (2013) liepen uiteen van “onheilspellende perfectie” tot “tergend traag”. Strubbe is niet het type regisseur dat zich richt op een breed publiek maar een “auteur” die een niche van cinefielen op het oog heeft. Wat niet betekent dat haar films publieksonvriendelijk zijn. Wat Strubbe maakt, valt onder de noemer slow cinema, een arthousefilmstrekking die sommigen zien als een daad van cultureel verzet (tegen mainstreamcinema) en anderen als een manier om schoonheid en persoonlijke expressie te bereiken.