HET SCHRIJVEN VAN SCHADUW. De poëzie van Hester Knibbe

Hester Knibbe (Harderwijk, 1946) haalt slechts zelden de literaire actualiteit en daardoor blijft haar poëzie voor veel lezers nog steeds onbekend (en onbemind). Toch zijn haar dichtbundels door recensenten van uiteenlopende pluimage lovend besproken. Prestigieuze onderscheidingen als de Herman Gorterprijs, de Anna Blamanprijs en de Adriaan Roland Holstpenning, die in het literaire wereldje toch iets voorstellen, hebben evenmin geresulteerd in de verhoopte naamsbekendheid. Hetzelfde geldt voor haar gewaardeerde publieke optredens, bijvoorbeeld bij Poetry International en als voorzitter van de Nederlandse PEN. Nog steeds blijft de eerste reactie onterecht vaak: “Hester Knibbe, wie?”

Die paradox van een opmerkelijk dichterschap en een langdurige relatieve veronachtzaming leert ons vooral iets over het reilen en zeilen van de hedendaagse literatuur, waar alles draait om “hypes”. Een boek krijgt vooral aandacht als het weet op te vallen door zijn vernieuwende of provocerende karakter of via het privéleven van de auteur. Voor de zichtbaarheid van een auteur als Hester Knibbe, die bewust en expliciet aansluit bij het klassieke poëtische paradigma en haar eigen persoon ondergeschikt acht aan haar literaire werk, stelt dat duidelijk problemen. Het zou evenwel foutief zijn om haar werk als weinig originele of zelfs conservatieve poëzie af te serveren. Integendeel, de dichteres heeft in de loop der jaren een ongemeen rijk en boeiend oeuvre tot stand gebracht. De verzamelbundel Oogsteen (2009), die ruim een kwarteeuw verdienstelijk dichterschap in kaart bracht, biedt een uitgelezen kans om daarmee kennis te maken. Daarbij komt de publicatie van de dichtbundel Het hebben van schaduw (2011), die een hoogtepunt vormt in haar poëtische loopbaan.

Het is, met andere woorden, de hoogste tijd om een stand van zaken op te maken en daarna naar de boekhandel of de bibliotheek te trekken.

"