Resultaten voor “Jeroen Brouwers”

Geert van Istendael onderzoekt hoe de perceptie van Brouwers' werk is geëvolueerd. Eerst gewaardeerd in Nederland en verguisd in Vlaanderen. Nadien lof in Vlaanderen en "allang dood en begraven" in Nederland.

Brouwers' derde 'kladboek' (1991) is zo mogelijk een indrukwekkende turf: over auteurs die hem geïnspireerd hebben, over vijf schrijvers-zelfmoordenaars, over Noord en Zuid...

In 'De laatste deur' (1983) schrijft Brouwers dat ‘sterfelijkheid met onsterfelijkheid’ moet worden bekleed, ‘en vergankelijkheid met onvergankelijkheid’.

In 'Zachtjes knetteren de letteren' (1975) vertelt Brouwers een eeuw Nederlandse literatuurgeschiedenis in anekdoten.

'Het hout' (2014) is een passieverhaal in alle betekenissen van het woord.

Brouwers rekent in 'De laatste deur' (2017) af met een flink aantal clichés over zelfmoordenaars.

Erudiet, strak gecomponeerd, prachtig geschreven. Met 'Geheime kamers' (2000) heeft Brouwers al zijn vorige boeken in kwaliteit overtroffen.

'Bittere bloemen' (2011) is een van de beste romans uit Brouwers’ oeuvre: meesterlijk gecomponeerd, briljant geschreven en indrukwekkend in de wurgende combinatie van doodse inertie en panische beweeglijkheid

Dat Brouwers de onbekende dichteres Hélène Swarth van de totale vergetelheid redt met deze biografie (1985) is weinig verwonderlijk: ook uit eerder werk blijkt zijn fascinatie voor mislukte, troosteloze levens.

Recensie van ‘Datumloze dagen’ (2008). Wat ‘Bezonken rood’ was voor de middenperiode van Brouwers, is ‘Datumloze dagen’ voor de late: in kort bestek toont het al het beste van de schrijver. En dat is nogal wat.

Jeroen Brouwers schreef een in memoriam voor uitgever Geert van Oorschot (1909-1987) dat gecentreerd is rond de thema's liefde, literatuur en dood.

'Het verzonkene' (1979) is een vurige psalm van doodsangst. Het boek raakt aan het wezen van het leven, het geeft een beeld van de chaos en het gebruikt de chaos om tot een zuivering ervan te komen

Schrijven is voor Brouwers het creëren van een eigen werkelijkheid, volgens bepaalde compositieregels, waarbij alles verbonden moet zijn met alles.

Verduin schreef een enthousiasmerende introductie tot Brouwers’ literaire universum.

Paul de Wispelaere bespreekt 'Zomervlucht' (1990), een vernuftig geconstrueerde en rijk aangeklede roman, waarin Brouwers opnieuw getuigt van zijn verbluffende en gevarieerde taalkracht.

Honderd jaar geleden overleed Hugo Verriest. Jeroen Brouwers bespreekt hem en zijn werk 'Twintig Vlaamse Koppen' (1901), waarin hij belangrijke letterkundigen behandelt.

'Het is niets' werd gepubliceerd ter gelegenheid van Boekenweek 1993, waarin het egodocument centraal stond. Dit kladboek is een uitstekende introductie tot het oeuvre van Brouwers.

Wat Brouwers’ twaalfde roman ('Cliënt E. Busken', 2020) tot een meesterwerk verheft, is andermaal het verbluffend fris gebleven taalspel.

'Kroniek van een karakter' (1987) is meer dan een briefwisseling: het is een autobiografie in briefvorm geworden, een kroniek van een schrijverschap bij tij en ontij.

Jeroen Brouwers valt in 'Mijn Vlaamse jaren' (1977) niet de hele Vlaamse literatuur aan, maar het taalgebruik van sommige Vlaamse schrijvers. Dat hij zijn ergernis niet in de meest omzichtige woorden verpakt, is te prijzen.

Met het ‘vergeetboek’ Winterlicht (1984) voegt Brouwers een indrukwekkend hoofdstuk toe aan de ‘continuing story’ van zijn schrijverschap. Het accent ligt ditmaal op de dood der vergetelheid, de angst van iedere schrijver.

'Zonsopgangen boven zee' (1977) is één lange allegorische litanie, waarin de woorden elkaar als bezweringsformules achternazitten. Brouwers noemt zijn werk zelf ‘een wroegingsoeuvre’. Het is een ontstellende biecht, een zwartboek van de zie...

Lees onze recensies van de zes genomineerde romans van Merijn de Boer, Simone Atangana Bekono, Jeroen Brouwers, Marieke Lucas Rijneveld, Erwin Mortier en Gerda Blees.

Recensie van onder meer Jeroen Brouwers’ boek over Bomans: ‘De spoken van Godfried Bomans’ (1982).

Brouwers laat de taal ruisen en bruisen, tintelen en wentelen in een hommage aan zijn mentor Hans Roest en in een selectie uit zijn Feuilletons (beide 2018).