www.de-lage-landen.com
Context bij cultuur in Vlaanderen en Nederland
Elk jaar zendt de Vlaamse Radio 1 de Belpop 100 uit: de honderd beste Belgische nummers, gekozen door luisteraars. In deze reeks vind je leesvoer over artiesten die in de lijst staan - of zouden moeten staan.
Ook op zijn vijfenzeventigste blijft de Belgische rockpionier creatief.
Rapper Brihang zoekt in zijn rhymes naar een houvast in een vloeibare wereld, en laat hij de luisteraar mee thuiskomen.
Fulco is een kameleon, een creatieve duizendpoot die eenduidigheid schuwt en er, net daarom, soms hevig naar verlangt.
De Gentse artieste met Caribische roots Charlotte Adigéry beleeft een topjaar.
Rapper Zwangere Guy voert in zijn rhymes een gesprek met Brussel om de stad én zichzelf beter te leren kennen.
Naar aanleiding van het verschijnen van de tweede cd van de West-Vlaamse popzanger Flip Kowlier, gaat Wim Chielens op zoek naar de gronden voor zijn succes. Kowliers teksten zijn niet ontzettend briljant, en ook de muziek is niet wereldschokkend. Kowlier maakt varianten op country-, folk- en popdeuntjes die niet geweldig ernstig zijn, maar wel zeer puur en doordacht. Bovendien is Kowlier intussen ook een product geworden, een “Guitige Knuffelbelg” met een hoog aaibaarheidsgehalte.
Recensie van: Willem Vermandere, Van Blanche tot Blankeman. De liedjesteksten, Lannoo, Tielt, 2007, 272 p.
Recensie van: Wannes van de Velde. Groot Liedboek, samengesteld door Dree Peremans en Hans Kusters, Van Halewyck, Leuven, 2013, 616 p.
Bij het overlijden van Kris De Bruyne halen we dit mooie portret uit ons archief, verschenen in 2008, toen hij veertig jaar op de planken stond.
Een kind dat zijn speelgoed snel beu raakt en voortdurend nieuwe impulsen nodig heeft – dat beeld blijft hangen wanneer je de veelkantige carrière van de Vlaamse popmuzikant Daan Stuyven beschouwt. Stuyven staat bekend om zijn spel met stijlen, tot op het randje van de kitsch, waarbij je niet altijd weet of hij nu ernstig dan wel ironisch is. Maar Daan Stuyven lijkt veranderd: op zijn jongste cd, Simple, laat hij de maskerades achterwege en mag de muziek voor zich spreken.
Het Antwerpse label Starman Records brengt de vier studioalbums van de Antwerpse zanger Ferre Grignard (1939-1982) opnieuw uit. Dankzij deze heruitgave op hoogwaardig vinyl wordt het werk van Grignard, voor het eerst sinds het in de jaren 1960 en ’70 verscheen, beschikbaar voor het grote publiek. Tot nu toe moesten de fans het stellen met magere compilaties, of hopen op de vondst van een zeldzame originele persing.
Grignard speelt een niet te onderschatten pioniersrol in de Belgische rockmuziek. Met als uitvalsbasis de legendarische Antwerpse artiestenkroeg De Muze is hij een van de eerste Belgen die de Amerikaanse folk en blues op een authentieke manier naar zijn hand zet.
“Voor ons is het doel vooral geweest om de mensen te schokken, om erop te wijzen dat er wel iets gebeurde, dat het niet de hippies waren en dat het niet doodbloedde, maar dat er iets nieuws was waar ze wel eens naar moesten luisteren.” Aan het woord is Ludo Mariman, in 1978 door een mild sceptische Marc Didden geïnterviewd voor een televisie- reportage met de titel Gisteren zullen we de pogo dansen. Het is Marimans laconieke antwoord op de vraag of iemand die er doodgewoon uitziet, ook punk zou kunnen spelen. Voor veel Vlaamse kijkers is het de eerste kennismaking met de punk. Wat Mariman – sleutel door een ringetje in het linkeroor, haar in piekjes – antwoordt, kan gelden als een beginselverklaring. Het vergt moed – of toch zeker een stevige dosis je-m’en-foutisme – om in het Vlaanderen van de jaren zeventig voluit in punkmodus te gaan, want op veel begrip van de muziekpers of het mainstreampubliek moeten The Kids vooralsnog niet rekenen. Om even het muzikale landschap van die jaren te schetsen: de eerste elpee van The Kids en de laatste van hippiezanger Ferre Grignard komen in hetzelfde jaar 1978 uit. De livebeelden in de BRT-reportage tonen toeschouwers die, schijnbaar uit protest tegen de herrie, vredestekens maken terwijl Mariman en de zijnen ‘Anarchy in the UK’ van The Sex Pistols de grond in heien.
De Mens behoort volgens Lutgard Mutsaers bij de beste popgroepen van Vlaanderen. Op hun cd “Blond” wordt aanstekelijk spelplezier gecombineerd met het superieure taalgevoel van zanger en tekstschrijver Frank Vander linden. De Engelstalige nummers op “Blond” zijn van mindere kwaliteit. Alles bij elkaar blijft De Mens echter schitteren met krachtige, van alle kinderachtigheid ontdane popmuziek. Bespreking van: De Mens, Blond, PIAS, 2003.
De Belgisch-Limburgse componist Jan Swerts hengelt niet naar de aandacht van de grote massa. Zijn muziek lijkt bedacht om in het geheim door enkelingen te worden gekoesterd. In zijn neoklassieke universum staat alles dan ook in het teken van verstilling en vergankelijkheid.
De zanger met de schurende stem is zonder twijfel de kleurrijkste en meest kosmopolitische rocker die Vlaanderen ooit heeft voortgebracht.
Met ‘De eerste sneeuw' en ‘De fanfare van honger en dorst' heeft hij minstens twee Vlaamse traditionals geschreven, al kent het publiek die dan vooral in de vertolking van Jan De Wilde. Dat vindt Lieven Tavernier geen probleem: “Zodra mijn liedjes af zijn, zijn ze niet langer van mij.” Op zijn jongste cd Witzand vallen trouwens nog veel méér parels te rapen.
Recensie van:
Recensie van: KRIS DE SMET, Het verhaal van De Nieuwe Snaar , Manteau, Antwerpen, 2011, 304 p.
