www.de-lage-landen.com
Elk jaar zendt de Vlaamse Radio 1 de Belpop 100 uit: de honderd beste Belgische nummers, gekozen door luisteraars. In deze reeks vind je leesvoer over artiesten die in de lijst staan - of zouden moeten staan.
De Gentse artieste met Caribische roots Charlotte Adigéry beleeft een topjaar.
Bedwelmende concerten die in een ademtocht uitverkopen en een visueel concept dat door een wereldwijd netwerk van fans wordt uitgedragen: Amenra speelt het klaar op eigen kracht.
Roland Van Campenhout speelt op zijn 75ste nog altijd in de zandbak
Presentatie van het werk van de zanger en tekstschrijver Luc de Vos, alias Gorki, n.a.v. het verschijnen van de cd Vooruitgang
Je kunt weer nummers kiezen voor de Lage Landenlijst, een hitparade van het beste Nederlandstalige lied sinds 1945. Journalist en muziekfanaat Peter Van Dyck schreef een boek met dezelfde invalshoek: Watskeburt, Lage Landen?.
Portret van Stijn Meuris, zanger van de Vlaamse band Monza en vroeger van Noordkaap, n.a.v. “Grand”, de eerste full-cd van Monza
“De zon schijnt, maar schijn bedriegt”, zingt Wannes Cappelle, spilfiguur van de groep Het Zesde Metaal. Die vaststelling tekent hem ten voeten uit: in zijn wereld is er geen licht zonder schaduw en geen liefde zonder de angst haar te verliezen.
In 2004 bracht de Antwerpse groep Zita Swoon een nieuwe cd uit: “A song about a girls”. In dit artikel schetst Jan Pauly de evolutie die de groep heeft doorgemaakt. Het nieuwe, uitstekende album is een rustpunt in hun oeuvre, vindt hij. De band klinkt ingetogener en complexer dan vroeger.
In 2003 was het vijfentwintig jaar geleden dat Jacques Brel stierf. Luc Devoldere bezocht de tentoonstelling “Brel, het recht om te dromen” en behandelt in dit stuk Brels romantiek, pathetiek en kunde. Brels dubbelzinnige relatie met Vlaanderen komt uitgebreid aan bod.
Zie ook: Jacques Brel, L'oeuvre intégrale, Robert Laffont, Parijs, 1998; Mohamed El-Fers, Jacques Brel, Roularta Books, Zellik, 2003, 158 p. ; René Seghers, Jacques Brel. Leven en liefde 1929-1978, Tirion, Baarn, 2003, 256 p. ; Laat me niet alleen, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2003 (vert. Ernst van Altena, Benno Barnard, Geert van Istendael, Koen Stassijns); Jacques Brel, Intégrale Brel, Barclay/Universal 2003, 15 cd's.
Portret van Tom Barman en zijn band dEUS. Het bijzondere aan dEUS, is ook wat de band volgens de auteur zo kwetsbaar maakt: het nomadisme van de honkvaste Antwerpenaar.
In april 2013, midden in zijn eerste sabbatjaar, kreeg de Nederlandstalige vijfmansband Yevgueni uit Leuven voor hun prestaties in 2011-2012 de Vlaamse Cultuurprijs voor Muziek. Dat was het seizoen van de cd Welkenraedt. Het fabeldorp is een bestaand Franstalig stadje, langs de spoorlijn Luik-Eupen. De getekende clip bij het titelnummer is hartveroverend. Stef Kamil Carlens (ex-dEUS en Moondog Jr., nu Zita Swoon) produceerde de cd waarmee Yevgueni de belofte overtuigend heeft ingelost. Carlens gaf Welkenraedt net dat beetje extra en Yevgueni de kans om de comfortzone op te rekken. Dat Yevgueni niet in kwantiteitspolls voorkomt, is een teken van kwaliteit zonder knieval. De Cultuurprijs schept geen verplichtingen, wel verwachtingen. Voorlopig echter is het stil. Voor 2014 belooft Yevgueni nieuw werk en een nieuwe tournee.
Recensie van: KOMMIL FOO, Songbook (Mich & Raf Walschaerts) Lannoo, Tielt, 2010, 108 p.
“Ik doe niet mee”, zong Raymond van het Groenewoud op een van zijn eerste platen. En nog altijd is deze tekstdichter-zanger een einzelgänger die niet in een vakje kan worden ondergebracht. Het geniale van Raymond zit hem volgens Mutsaers in de synthese van zijn taalgevoel en zijn relativeringsvermogen met zijn muzikale intuïtie. Daarom hoort hij thuis in de traditie van de “faux naïf”, die eerder al in verband gebracht was met de Amerikaanse popmuzikant Jonathan Richman. Raymond heeft een glinsterende onderstroom in de Amerikaanse popmuziek van de jaren zeventig omgeleid naar de Lage Landen.
De Vlaamse band Absynthe Minded bracht in 2009 zijn vierde full-cd uit. Die viel zeer in de smaak. De band won al verschillende prijzen voor zijn op swing gebaseerde popmuziek en breekt stilaan ook in Frankrijk en Nederland door.
Eind 2006 bracht Bart Peeters zijn tweede Nederlandstalige cd uit. Na Het plaatje van Bart Peeters volgde Slimmer dan de zanger. Op die plaat klinken invloeden mee uit verschillende culturen. Ook laat Slimmer dan de zanger horen hoezeer Bart Peeters een groep geworden is.
In 2011 was Guido Belcanto de openingsact op Noorderslag/EuroSonic in Groningen, een jaarlijks festival dat als een etalage geldt voor groepen die als een grote belofte voor de toekomst worden gezien. Guido Belcanto is dan 57 en treedt al ongeveer 35 jaar op. In datzelfde magische jaar 2011 tekent De Koning van het Vlaamse Levenslied een contract bij het Nederlandse platenlabel TopNotch, de thuisbasis van hiphoppers als De Jeugd van Tegenwoordig en The Opposites. Is Guido Belcanto gruwelijk verdwaald? Jazeker, vanuit hedendaags-koel standpunt bekeken is De Chroniqueur van de Gebroken Harten inderdaad verdwaald. Maar dat is niets nieuws. In een samenleving die steeds harder en onpersoonlijker wordt, heeft Belcanto zich nooit thuis gevoeld. Belcanto verdwaald? Misschien moeten we de zaak omdraaien en stellen dat de onromantische moderne mens is verdwaald en Guido Belcanto ons de weg wijst door het echte leven te bezingen.
Medio 2011, een jaar na het overlijden van Bobbejaan Schoepen, presenteerde zijn familie een fotoboek over diens leven en werken. Het boek toont een veelzijdige artiest tijdens driekwart eeuw Vlaamse entertainmentgeschiedenis en bestendigt het beeld van Bobbejaan als zingende cowboy. Maar kunnen we de vinger leggen op dat cowboyschap? En hoe wezenlijk is het voor zijn oeuvre?
Recensie van: KRIS DE SMET, Het verhaal van De Nieuwe Snaar , Manteau, Antwerpen, 2011, 304 p.
