Belpop

Naar aanleiding van het verschijnen van de tweede cd van de West-Vlaamse popzanger Flip Kowlier, gaat Wim Chielens op zoek naar de gronden voor zijn succes. Kowliers teksten zijn niet ontzettend briljant, en ook de muziek is niet wereldschokkend. Kowlier maakt varianten op country-, folk- en popdeuntjes die niet geweldig ernstig zijn, maar wel zeer puur en doordacht. Bovendien is Kowlier intussen ook een product geworden, een “Guitige Knuffelbelg” met een hoog aaibaarheidsgehalte.

Recensie van: Willem Vermandere, Van Blanche tot Blankeman. De liedjesteksten, Lannoo, Tielt, 2007, 272 p.

Recensie van: Wannes van de Velde. Groot Liedboek, samengesteld door Dree Peremans en Hans Kusters, Van Halewyck, Leuven, 2013, 616 p.

In 2008 stond de Vlaamse singer-songwriter Kris De Bruyne veertig jaar op de planken. Ter gelegenheid van die verjaardag verscheen een 4-cd-box. Deze box onthult volgens de auteur een markante persoonlijkheid met een uitzonderlijke gave voor warmbloedige, raak observerende songs.

Een kind dat zijn speelgoed snel beu raakt en voortdurend nieuwe impulsen nodig heeft – dat beeld blijft hangen wanneer je de veelkantige carrière van de Vlaamse popmuzikant Daan Stuyven beschouwt. Stuyven staat bekend om zijn spel met stijlen, tot op het randje van de kitsch, waarbij je niet altijd weet of hij nu ernstig dan wel ironisch is. Maar Daan Stuyven lijkt veranderd: op zijn jongste cd, Simple, laat hij de maskerades achterwege en mag de muziek voor zich spreken.

Het Antwerpse label Starman Records brengt de vier studioalbums van de Antwerpse zanger Ferre Grignard (1939-1982) opnieuw uit. Dankzij deze heruitgave op hoogwaardig vinyl wordt het werk van Grignard, voor het eerst sinds het in de jaren 1960 en ’70 verscheen, beschikbaar voor het grote publiek. Tot nu toe moesten de fans het stellen met magere compilaties, of hopen op de vondst van een zeldzame originele persing.

Grignard speelt een niet te onderschatten pioniersrol in de Belgische rockmuziek. Met als uitvalsbasis de legendarische Antwerpse artiestenkroeg De Muze is hij een van de eerste Belgen die de Amerikaanse folk en blues op een authentieke manier naar zijn hand zet.

“Voor ons is het doel vooral geweest om de mensen te schokken, om erop te wijzen dat er wel iets gebeurde, dat het niet de hippies waren en dat het niet doodbloedde, maar dat er iets nieuws was waar ze wel eens naar moesten luisteren.” Aan het woord is Ludo Mariman, in 1978 door een mild sceptische Marc Didden geïnterviewd voor een televisie- reportage met de titel Gisteren zullen we de pogo dansen. Het is Marimans laconieke antwoord op de vraag of iemand die er doodgewoon uitziet, ook punk zou kunnen spelen. Voor veel Vlaamse kijkers is het de eerste kennismaking met de punk. Wat Mariman – sleutel door een ringetje in het linkeroor, haar in piekjes – antwoordt, kan gelden als een beginselverklaring. Het vergt moed – of toch zeker een stevige dosis je-m’en-foutisme – om in het Vlaanderen van de jaren zeventig voluit in punkmodus te gaan, want op veel begrip van de muziekpers of het mainstreampubliek moeten The Kids vooralsnog niet rekenen. Om even het muzikale landschap van die jaren te schetsen: de eerste elpee van The Kids en de laatste van hippiezanger Ferre Grignard komen in hetzelfde jaar 1978 uit. De livebeelden in de BRT-reportage tonen toeschouwers die, schijnbaar uit protest tegen de herrie, vredestekens maken terwijl Mariman en de zijnen ‘Anarchy in the UK’ van The Sex Pistols de grond in heien.

De Mens behoort volgens Lutgard Mutsaers bij de beste popgroepen van Vlaanderen. Op hun cd “Blond” wordt aanstekelijk spelplezier gecombineerd met het superieure taalgevoel van zanger en tekstschrijver Frank Vander linden. De Engelstalige nummers op “Blond” zijn van mindere kwaliteit. Alles bij elkaar blijft De Mens echter schitteren met krachtige, van alle kinderachtigheid ontdane popmuziek. Bespreking van: De Mens, Blond, PIAS, 2003.

De Belgisch-Limburgse componist Jan Swerts hengelt niet naar de aandacht van de grote massa. Zijn muziek lijkt bedacht om in het geheim door enkelingen te worden gekoesterd. In zijn neoklassieke universum staat alles dan ook in het teken van verstilling en vergankelijkheid.

De Amerikanen hebben Tom Waits, de Vlamingen hebben Arno. De 64-jarige zanger met de schurende stem is zonder twijfel de kleurrijkste en meest kosmopolitische rocker die Vlaanderen ooit heeft voortgebracht. Arno, né Hintjens, schept er behagen in de luisteraar op het verkeerde been te zetten. Tegelijk verstaat hij echter de kunst van de zelfrelativering. Hij ziet zichzelf eerder als flopster dan popster, is evenveel clown als zanger en laat zich afwisselend aanspreken als Charlatan en als European Cowboy.

Met ‘De eerste sneeuw' en ‘De fanfare van honger en dorst' heeft hij minstens twee Vlaamse traditionals geschreven, al kent het publiek die dan vooral in de vertolking van Jan De Wilde. Dat vindt Lieven Tavernier geen probleem: “Zodra mijn liedjes af zijn, zijn ze niet langer van mij.” Op zijn jongste cd Witzand vallen trouwens nog veel méér parels te rapen.

Recensie van:

• JO BOGAERT, Dag meneer De Wilde: Leven en werk van Jan De Wilde, Lannoo, Tielt, 2015, 344 p.
• LIEVEN TAVERNIER, Eerste sneeuw. Alle liedteksten, Lannoo, Tielt, 2015, 192 p.
• KRIS DE BRUYNE, In essentie. Songs en andere bekentenissen, Lannoo, Tielt, 2015, 192 p.
• STIJN MEURIS, Tekst & uitleg. Alle songteksten, Lannoo, Tielt, 2015, 240 p.

Recensie van: KRIS DE SMET, Het verhaal van De Nieuwe Snaar , Manteau, Antwerpen, 2011, 304 p.

Medio 2011, een jaar na het overlijden van Bobbejaan Schoepen, presenteerde zijn familie een fotoboek over diens leven en werken. Het boek toont een veelzijdige artiest tijdens driekwart eeuw Vlaamse entertainmentgeschiedenis en bestendigt het beeld van Bobbejaan als zingende cowboy. Maar kunnen we de vinger leggen op dat cowboyschap? En hoe wezenlijk is het voor zijn oeuvre?

In 2011 was Guido Belcanto de openingsact op Noorderslag/EuroSonic in Groningen, een jaarlijks festival dat als een etalage geldt voor groepen die als een grote belofte voor de toekomst worden gezien. Guido Belcanto is dan 57 en treedt al ongeveer 35 jaar op. In datzelfde magische jaar 2011 tekent De Koning van het Vlaamse Levenslied een contract bij het Nederlandse platenlabel TopNotch, de thuisbasis van hiphoppers als De Jeugd van Tegenwoordig en The Opposites. Is Guido Belcanto gruwelijk verdwaald? Jazeker, vanuit hedendaags-koel standpunt bekeken is De Chroniqueur van de Gebroken Harten inderdaad verdwaald. Maar dat is niets nieuws. In een samenleving die steeds harder en onpersoonlijker wordt, heeft Belcanto zich nooit thuis gevoeld. Belcanto verdwaald? Misschien moeten we de zaak omdraaien en stellen dat de onromantische moderne mens is verdwaald en Guido Belcanto ons de weg wijst door het echte leven te bezingen.

Eind 2006 bracht Bart Peeters zijn tweede Nederlandstalige cd uit. Na Het plaatje van Bart Peeters volgde Slimmer dan de zanger. Op die plaat klinken invloeden mee uit verschillende culturen. Ook laat Slimmer dan de zanger horen hoezeer Bart Peeters een groep geworden is.

De Vlaamse band Absynthe Minded bracht in 2009 zijn vierde full-cd uit. Die viel zeer in de smaak. De band won al verschillende prijzen voor zijn op swing gebaseerde popmuziek en breekt stilaan ook in Frankrijk en Nederland door.

Het geniale van Raymond zit hem in de synthese van zijn taalgevoel en zijn relativeringsvermogen met zijn muzikale intuïtie.