Arnon Grunberg

Arnon Grunberg ontvangt in 2022 de P.C. Hooft-prijs en de Johannes Vermeer Prijs. Portret van een productieve schrijver met een missiedrang.

De zestiende roman van Arnon Grunberg begint als een provocatieve ideeënroman over kunst en maatschappelijke ontwikkelingen, maar lijkt uiteindelijk vooral een afrekening te zijn.

Arnon Grunberg riep op alert te blijven voor antisemitisme en vergeleek Marokkanen met Joden. Dat doe je beter niet.

Recensie van: ARNON GRUNBERG, Moedervlekken, Lebowski, Amsterdam, 2016, 401 p.

Waarom speelt geweld in De joodse messias zo’n structurele rol en waarin heeft het zijn oorsprong? Grunberg sluit in zijn boek nogal eens aan bij de specifieke voorstelling van zaken in Mein Kampf.

Het is moeilijk om niet tot de conclusie te komen dat Grunberg de schrijver is van een oeuvre dat al geschreven is.

De recensent noemt dit opmerkelijke romandebuut "een van de meest provocerende boeken van de laatste decennia".

Recensie van: ARNON GRUNBERG, De man zonder ziekte, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2012, 224 p.

Recensie van:
Arnon Grunberg, Thuis ben je. Berichten van een hotelmens, De Correspondent, Amsterdam, 2017, 221 p.
Bas Kwakman, Hotelkamerverhalen, De Arbeiderspers, Amsterdam, 2017, 229 p.

Recensie van: Arnon Grunberg, Buster Keaton lacht nooit, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2013, 256 p.

Recensie van: ARNON GRUNBERG, Huid en haar, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2010,

Recensie van: Arnon Grunberg, Onze oom, Lebowksi, Amsterdam, 2008, 639 p.

Recensie van: Arnon Grunberg, Tirza, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 2006, 430 p.

Recensie van: Arnon Grunberg, De joodse messias, Vassallucci, Amsterdam, 2004, 500 p.

Recensie van: Arnon Grunberg, De asielzoeker, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 352 p.

Overzicht en postieve evaluatie van het werk van Arnon Grunberg.

Recensie van: Arnon Grunberg, Figuranten, Nijgh & Van Ditmar, Amsterdam, 1997, 300 p.