Warmte in koude steen: Pieter Saenredam en zijn erfgenamen

Saenredam wordt vaak gezien als een kruising van aarts-realist en dichter, wiens acribie en trouw aan de visuele werkelijkheid een onbedoelde en des te ontroerender schoonheid teweegbrengen. Wie Saenredam zo ziet, is in het goede gezelschap van denkers als Roland Barthes en Umberto Eco. Laatstgenoemde brengt het werk van Saenredam in verband met het begrip ‘materialistische extase'. ‘In Saenredams kathedralen', schrijft hij, ‘weerklinkt de oorverdovende stilte van een metallisch en stoffelijk licht; het is de zelfverheerlijking van pure verschijning'. Een mooie gedachte, maar klopt ze ook?