Vogels kussen niet. Het dichtwerk van Wim Brands

Wim Brands is een verhalenverzamelaar. Hij is een distillateur van vertellingen; hij onttrekt aan mensen een kernachtige anekdote die je als een parabel zou kunnen opvatten. Die kan kort zijn, ultrakort zelfs, als ze maar zeggingskracht heeft en van toepassing is op meer dan de anekdote zelf, het liefst iets zegt over een leven en wat een mens zoal drijft. In de interviews die hij schrijvers afneemt, luistert hij goed en stuurt hij licht, hij improviseert en jongleert gedurende het gesprek tot hij terug is bij een voorval, vaak aan het einde van de jeugd, waaraan het latere werk valt te relateren. In de Briefgeheimen die hij samen met zijn vrouw Monique Edelschaap aan lezers ontfutselt, is hij op zoek naar een kleine onhebbelijkheid of eigenaardigheid, een kleine persoonlijke voorkeur of afkeur van de respondent die iets van zijn karakter weergeeft. In zijn gedichten weet hij enkele voorvallen van het leven van een passant, of het nu een buurvrouw is of zijn eigen grootvader, mythische proporties mee te geven. Hij maakt van iets kleins een verhaal, een Story Box zoals de Britse kunstenaar Len Shelley het noemde. Zijn gedichten hebben dan ook iets van doosjes of kastjes, ze zijn kort en prompt en hebben vaak de schijn van terloopsheid. Ze zijn alleen maar ogenschijnlijk ondiep en ondertussen verstrekkend.