Verhullen en onthullen. De lichamen van Danielle Kwaaitaal

Toen The Hidden Series – Féline in augustus 2011 in de Volkskrant stond, was dat een primeur: het eerste toonmoment van dit nieuwe werk van beeldend kunstenaar Danielle Kwaaitaal (Bussum, 1964). Het is het portret van een jong meisje dat balanceert “op de rand van puberteit en bewustwording”. Op het eerste gezicht zou het een geschilderd portret van Hans Holbein uit de zestiende eeuw kunnen zijn. De pure gelaatstrekken van het meisje met lange blonde haren doemen op uit een donkere achtergrond. Het schilderachtige effect wordt bij nadere beschouwing vooral opgeroepen door een sluier van kleine krasjes die over haar gelaat is gelegd. Ze heeft een tweede gezichtshuid gekregen. Deze laag krasjes verhult de wezenlijke trekken in het meisjesgezicht en verleent het een zachte, wat wezenloze en tijdloze uitstraling. Volgens Kwaaitaal gaat haar recentste werk “over de huid en de menselijke toets”. Maar The Hidden Series verwijst ook naar een ander belangrijk gegeven dat telkens lijkt terug te keren in haar werk: onthullen en verhullen.