Jeroen Brouwers blies zijn sluimerende eenmanstijdschrift Feuilletons nieuw leven in met Laatste plicht, waarin hij een bewonderende hommage brengt aan mentor Hans Roest, die hij ooit leerde kennen bij de Geïllustreerde Pers. Tegelijkertijd verscheen een selectie uit alle afleveringen van de Feuilletons. Wordt er een punt gezet achter dit zowel polemische, autobiografische als literair-historiserende eenmanstijdschrift?1