NL
In Vlaanderen heeft men het over verloren voorwerpen. In Nederland zijn ze gevonden. En als we dat verlies in deze bijzondere tijden nu eens echt omzetten in vinden?
Neem nu onze archieven. Ik wil graag één keer per twee weken een stuk uit ons archief opdiepen dat nu eens niets te maken hoeft te hebben met corona. Gewoon een goed stuk, dat ons een ander perspectief geeft op de dingen, of een nieuwe betekenis krijgt na enkele jaren. Een gevonden voorwerp.
Bladerend in de jaargang 2000, toen een eeuw eindigde of begon, botste ik in nummer 1 van Ons Erfdeel, op de om de zoveel tijd terugkerende vraag of kunst, in dit geval poëzie, de wereld kan redden. Nee dus. Hoogstens de wereld iets beter bewoonbaar maken. Maar je leest dit soort tijdeloze stukken niet omwille van de argumentatie maar omwille van de liefde die ze uitstralen voor de kunst, in dit geval de poëzie. In het stuk van Marjoleine de Vos trof een citaat van T.S. Eliot me: “Waar het om gaat is dat in een homogeen volk de gevoelens van de meest verfijnde en complexe geesten iets gemeen hebben met die van hun grover besnaarde, simpeler landgenoten, iets dat ze niet gemeen hebben met die van mensen van hun eigen niveau die een andere taal spreken.” We zijn, als het er echt op aankomt, opgesloten in onze eigen taal, maar we zijn niet alleen.
Je kan het essay hier lezen.
Tolle et lege.
nl
