UIT HET ARCHIEF: De schaduwen die ons bevolken. ‘Wreed geluk’ van Hugo Claus
In Vlaanderen heeft men het vaak over verloren voorwerpen. In Nederland zijn ze eerder gevonden. En als we dat verlies in deze bijzondere tijden nu eens echt omzetten in vinden?
Neem nu onze archieven. Ik wil graag één keer per twee weken een stuk uit ons archief opdiepen dat nu eens niets te maken hoeft te hebben met corona. Gewoon een goed stuk, dat ons een ander perspectief geeft op de dingen, of een nieuwe betekenis krijgt na enkele jaren. Een gevonden voorwerp.
Hugo Claus heeft bijna nooit op recensies gereageerd. Op deze recensie van zijn laatste, echt goede bundel Wreed geluk (1999) door Cyrille Offermans deed hij dat wel. Hij schreef de recensent een kaartje. Offermans had in twaalf bladzijden de bundel waarin we worden opgeroepen de begeerte te behouden en we vernemen waar het bestaan van de dichter is begonnen te vergaan (in Oostende) en waarom we niettegenstaande, desalniettemin de bloei moeten vereren van de schaduwen die ons bevolken, genereus uitgebeend.
Lees dit stuk hier.