kunst
This is rock-’n-roll. De Vlaamse oerpunkers van The Kids
(Michiel Leen) ONS ERFDEEL – 2016, NR 1, PP. 115–116
“Voor ons is het doel vooral geweest om de mensen te schokken, om erop te wijzen dat er wel iets gebeurde, dat het niet de hippies waren en dat het niet doodbloedde, maar dat er iets nieuws was waar ze wel eens naar moesten luisteren.” Aan het woord is Ludo Mariman, in 1978 door een mild sceptische Marc Didden geïnterviewd voor een televisie- reportage met de titel Gisteren zullen we de pogo dansen. Het is Marimans laconieke antwoord op de vraag of iemand die er doodgewoon uitziet, ook punk zou kunnen spelen. Voor veel Vlaamse kijkers is het de eerste kennismaking met de punk. Wat Mariman – sleutel door een ringetje in het linkeroor, haar in piekjes – antwoordt, kan gelden als een beginselverklaring. Het vergt moed – of toch zeker een stevige dosis je-m’en-foutisme – om in het Vlaanderen van de jaren zeventig voluit in punkmodus te gaan, want op veel begrip van de muziekpers of het mainstreampubliek moeten The Kids vooralsnog niet rekenen. Om even het muzikale landschap van die jaren te schetsen: de eerste elpee van The Kids en de laatste van hippiezanger Ferre Grignard komen in hetzelfde jaar 1978 uit. De livebeelden in de BRT-reportage tonen toeschouwers die, schijnbaar uit protest tegen de herrie, vredestekens maken terwijl Mariman en de zijnen ‘Anarchy in the UK’ van The Sex Pistols de grond in heien.
Verder lezen?
Dit is een artikel waarvoor je moet betalen. Koop dit artikel of neem een abonnement om toegang te hebben tot alle verhalen van de lage landen.
Reactie plaatsen
Aanmelden