Naar de klote!
(Gerdin Linthorst) Ons Erfdeel - 1997, nr 1, pp. 141-142
In de laatste maanden heeft zich een nieuwe generatie Nederlandse filmmakers gepresenteerd, die zich kennelijk heeft voorgenomen haar artistieke vrijheid te waarborgen met niet te duur geproduceerde, kleinschalige speelfilms. Regisseurs als Paula van de Oest (De Nieuwe Moeder), Arno Kranenborg (De Kersenpluk), debutant Lodewijk Crijns (Lap Rouge en Kutzooi) en de meer ervaren Theo van Gogh (Blind Date) trachten niet bij voorbaat al een zo groot mogelijk publiek te behagen en verzetten zich tegen de voorheen gebruikelijke manier van produceren, waarin de producent het hoogste woord had. Liever dan één kostbaar publieksspektakel, tien mooie, kleine films voor dezelfde prijs, lijkt de gedachte.
De nieuwe filmmakers kiezen voor een persoonlijke benadering van het medium film in verhalen met een duidelijk Nederlandse identiteit, die in nauwe samenwerking met een televisieomroep worden gerealiseerd. En wie weet, zoals in het Engeland van Margaret Thatcher de participatie van televisiezender Channel Four tot een nieuwe, maatschappelijk geëngageerde Engelse filmschool leidde, zo zal mogelijk de jonge Nederlandse, door de televisie gesteunde filmproductie nog een verrassend actueel tijdsbeeld te zien geven.
Dit laatste geldt zeker voor Naar de Klote! van Ian Kerkhof, een in de huidige jongerencultuur geworteld, overdonderend vormexperiment van een eigenzinnige filmmaker.
Verder lezen?
Dit is een artikel waarvoor je moet betalen. Koop dit artikel of neem een abonnement om toegang te hebben tot alle verhalen van de lage landen.
Reactie plaatsen
Aanmelden