Context bij cultuur in Vlaanderen en Nederland

Publicaties

Context bij cultuur in Vlaanderen en Nederland

Johannes Decat: Wat strepen niet vertellen
0 Reacties
© Nationaal Archief, Den Haag, Inv.nr 2.21.006.49 - 31 / Marianne Hommersom
© Nationaal Archief, Den Haag, Inv.nr 2.21.006.49 - 31 / Marianne Hommersom © Nationaal Archief, Den Haag, Inv.nr 2.21.006.49 - 31 / Marianne Hommersom
Jonge stemmen over slavernij
literatuur
geschiedenis

Johannes Decat: Wat strepen niet vertellen

Achttien jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs laten artefacten uit de Rijksmuseumtentoonstelling Slavernij spreken. Johannes Decat geeft in een gedicht een stem aan de turfstreepjes in een kasboek uit 1822 van de plantage Novo Sion in Brazilië.

Wat strepen niet vertellen

Wij noteren,
Een julidag in het jaar 1822, Brazilië
Wij rapporteren
Palmhart, suikerriet en bakbanaan
Wij zijn
pennenstreken,
gerechte ruggen aan de horizon,
trillingen in hete lucht
Wij zijn inkthalen
Gebrand pigment
Wij zijn het metrum, wij
slaan de maat

Dit kasboek moet niet rijmen,
het moet enkel kloppen

Wij zijn slechts schaduwen
opgemeten, beslagen, geturfd, ooit
ploegden wij het veld, wij
trokken voren in kleigrond, plukten vreemde vruchten,
maar werden daar niet rijker van, wij
zijn strepen,
amper ruggengraat

Onze beulen kregen lemma’s.
Van hen is te achterhalen wie ze waren. Wat ze deden. Wat ze schreven.
Van hen weet je hoe ze stierven
aan syfilis, longontsteking, alcohol en/of eenzaamheid.

Van ons resten enkel strepen

Wij zijn
bezweringen. Korsetten in cadans.
Wij stopten nooit.
Wij begonnen veel te lang geleden en lopen nog altijd door.
Samen vormen wij een langgerekte slenk

Wij kregen nieuwe dwangbuizen aangemeten.
We werden bits en bytes, in binaire stelsels vervat.
Excelbestanden.
Wij zijn de harde cijfers die niemand horen wil, wij zijn
de zoektocht naar werk, een woonst, wij zijn
getraliede tragiek
Amechtig snakken wij naar adem en
bij protest wijzen de camera’s niet naar de woorden op onze borden, maar
naar een handvol stenen en gebroken winkelruiten en
onze stemmen zijn gesmoorde echo’s en
jullie beelden verbeelden ons niet, wij
zijn strepen
wij noteren, rapporteren
de eenentwintigste eeuw
wij zijn
pennenstreken,
gerechte ruggen aan de horizon
trillingen in hete lucht

Deze tekst kwam tot stand tijdens een residentieproject van het Vlaams-Nederlands Huis deBuren in samenwerking met de stichting Biermans-Lapôtre
Reeks

Jonge stemmen over slavernij

Betül Sefika: Gewassen

Shimanto Reza: Lijnen

Aanmelden

Registreer je of meld je aan om een artikel te lezen of te kopen.

Sorry

Je bezoekt deze website via een openbaar account.
Je kunt alle artikelen lezen, maar geen producten kopen.

Belangrijk om weten


Bij aankoop van een abonnement geef je toestemming voor een automatische herabonnering. Je kunt dit op elk moment stopzetten door contact op te nemen met emma.reynaert@onserfdeel.be.