IL FAUT ÊTRE DEUX POUR DANSER LE TANGO. Het Nederlandse cultuurbeleid in Frankrijk

Met de sluiting van het Institut Néerlandais in Parijs op 1 januari 2014 is een tamelijk abrupt einde gekomen aan een bijzondere culturele presentie van Nederland in Frankrijk. Bijna 57 jaar was het instituut het permanent zichtbare bewijs van de Nederlandse interesse in de Franse cultuur en van de Nederlandse ambitie om de eigen kunst en cultuur een plek te geven in een stad die een voorhoedepositie vervult in de internationale kunstwereld. In Nederlandse kunstkringen werd het als een buitenkans gezien dat Nederland een cultureel instituut in Parijs had. Het bood kunstenaars de gelegenheid zich te presenteren in een omgeving die internationaal van betekenis was.
Wat heeft ertoe geleid dat de Nederlandse overheid door een radicale beëindiging van het subsidie, het lot bezegelde van een cultureel centrum dat in Parijs tot de meest gerespecteerde en succesvolle buitenlandse culturele instituten behoorde? Waren de prestaties van het instituut onder de maat of speelden andere argumenten een rol? En wat betekent het verdwijnen van het Institut Néerlandais voor de culturele betrekkingen met Frankrijk en voor de Nederlandse presentie aldaar? Is het toeval dat tegelijkertijd ook op een ander vlak de belangen van Nederland in Frankrijk onder druk komen te staan, nu de Frans-Nederlandse Academie niet langer door het Nederlandse Ministerie van Cultuur en Wetenschap wordt ondersteund en het onderwijs Nederlands aan het Lycée international in Saint Germain-en-Laye dreigde stopgezet te worden door beëindiging van de financiering vanuit Nederland?