FREE PAINTING. De schilderijen van Werner Mannaers

Zoals sommige kunstbeschouwers van Fred Bervoets’ werk zeggen dat het dagboekbladen zijn die putten uit de liederlijke levensstijl die ze de kunstenaar toedichten, zo ook beweert men wel eens van Werner Mannaers’ schilderijen, gouaches en tekeningen dat ze geplukt zijn uit diens persoonlijke leven. Zeker voor wie de achtergrond van zijn boek Love Letters (2013) kent, dat uitsluitend reproducties van gouaches bevat die hij op monomane wijze schilderde voor een geliefde, is dat een voor de hand liggende gedachte. Toch is er altijd voorzichtigheid geboden als men het over het vermeende waarheidsgehalte van een kunstwerk heeft, want niet omdat een schilder een appel schildert, is die appel ook een appel – denk aan René Magrittes iconische doek Ceci n’est pas une pipe. Ons oog mag dan wel de vorm van een appel zien, in werkelijkheid is die appel dikwijls beladen met iconografische connotaties die soms mijlenver afstaan van wat een appel in wezen is: een smakelijk stuk fruit. Om beeldende kunst beter te begrijpen, is dan ook voorkennis vereist.

Zonder voorkennis laat het beeldend werk van Werner Mannaers (°1954, Schoten) zich niet gemakkelijk duiden. Wie meent het als een zelfvoldane exegeet helemaal te kunnen ontcijferen, zal dan ook van een koude kermis thuiskomen. Dat mag liefhebbers van Mannaers’ werk er echter niet van weerhouden om tenminste een poging te doen het althans deels te ontraadselen, weliswaar in de wetenschap dat het ware mysterie ervan – dat wat kunst onderscheidt van kunstzinnige “maaksels” – zich nooit zal openbaren. Wie in die opzet slaagt, zal zijn leven verrijkt zien met een eigenzinnig beeldend universum waar hij veel kanten mee uit kan. Eigenzinnig, omdat Mannaers schijnbaar chaotisch heen en weer pendelt tussen abstractie en figuratie, tussen geometrische expressiedrang en een lyrische schriftuur, wat ervoor zorgt dat kunstbeschouwers hem maar moeilijk in een stilistisch hokje kunnen onderbrengen.

"