Achttien jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs lieten zich inspireren door zeventiende-eeuwse artefacten uit het Rijksmuseum vanuit de vraag: welke eurekamomenten zie je als je naar deze voorwerpen kijkt? Femke Zwiep schreef een gedicht bij een balans met tegengewicht uit het atelier van Wenzel Jamnitzer. ‘wat ik aanraak verandert in iets van waarde’

Toegeschreven aan atelier van Wenzel Jamnitzer, Balans met tegengewicht, ca. 1560 - ca. 1570 © Rijksmuseum, Amsterdam

Femke Zwiep

de belofte en ik kennen elkaar door en door
wat ik aanraak verandert in iets van waarde

ik werk onafhankelijk/onpartijdig/onberispelijk/integer/deskundig
ik kan voelen of een grens kunstmatig is
geslepen
eerst dof was
toen is opgepoetst

het koor zingt ondertussen een meeslepend lied
dat zich maar al te graag als draad door de tijd laat spannen

in het beste verhaal dat ik schreef
heb jij je dieptepunt bereikt
ik vertel het graag en vaak
zodat het een lichaam krijgt
je draagt een schitterend pak
wijde pijpen, pailletten en praatjes
iedereen hangt aan je lippen
je klinkt zo wijs geloof me maar

een duim prikt een gaatje in de kern van de aarde
mislukt spiegeleitje
goud stroomt door de rivieren
erodeert het landschap
bloedt dood droogt op blijkt plaag

mijn bewegingen zijn verticaal
ik heb toch niets met de horizon te maken
ik ga geblinddoekt te werk

maar af en toe stel ik me het tij voor, kerend, de zee
een lap stof die door twee grote handen
omgevouwen, opgetild, in de lucht gehangen wordt

grijsblauw gewelf waarin het licht zo fel reflecteert
dat iedereen het snapt
dit is het einde, of iets wat daarop lijkt

ik hoop op een hemellichaam dat al die tijd de score bijhield
en op haar beurt de plek van de zee inneemt

o ja ik mikte op je voorhoofd maar wist niet dat het je zo raken zou
sorry als het je zo raakt

was ik ook in mijn wankelen standvastig?

als ik mijn armen op de grond laat rusten weegt alles evenveel als alles
als ik mijn armen op de grond laat rusten weegt alles evenveel als alles