literatuur

Emilie Pariel – Diana wil weten waarom een van haar nimfen in een boom veranderd is

Achttien jonge Vlaamse en Nederlandse auteurs die in 2024 met deBuren op schrijfresidentie gingen, lieten zich inspireren door de collectie van het Mauritshuis in Den Haag. Ze bekeken zeventiende-eeuwse schilderijen door de lens van alternatieve geschiedenis en schreven er een tekst over. Emilie Pariel schreef een gedicht bij Diana en haar nimfen van Johannes Vermeer. ‘hoe is het mogelijk, zoveel geluid uit zo’n kleine bek?’

Diana wil weten waarom een van haar nimfen in een boom veranderd is

in wat nu een verlaten parkeergarage/ 
muf kantoorpand uit de jaren ‘60/ 
wc van een nachtclub is 
staat godin Diana in het verleden in een bos  

daar vliegt een hele rare vogel:  
ene Vermeer met een schildersezel 
onder de takken iets verderop  
strijkt hij neer en fluit een deuntje  
‘hoe is het mogelijk, zoveel geluid  
uit zo’n kleine bek?’ zegt Diana 
ja knikken haar nimfen die hun pijlen slijpen voor de jacht 

Diana keert zich af van Vermeer en knalt tegen een boom aan  
in de bast herkent ze een gezicht 
‘hoe is dit –/welke krachten zijn hier –/ 
wie heeft de hartslag uit haar nerven –/ 
het bos uit haar ogen gehaald?’ 

een van de nimfen merkt op dat ze maar met vier zijn  
en inderdaad, Daphne ontbreekt 

Apollo slentert voorbij in een afgedragen trainingspak/ 
driedelig kostuum/ 
draadloos televisiescherm  
en fluit een deuntje 
‘hoe is het mogelijk, zoveel geluid  
uit zo’n kleine bek?’ zegt Diana weer 

een van de nimfen merkt op dat Apollo een laurierkrans  
op zijn hoofd draagt  
en inderdaad, Daphne mist een paar takken 

was het niet erg genoeg dat die man achter in zijn auto/ 
dat onder tafel geschoven grensoverschrijdende/ 
iemand iets in haar drankje/ 
dat iedere kunstschilder haar en haar nimfen  
hele geschiedenissen lang naakt afbeeldde 
hun lichamen gedrapeerd over het doek  
zodat ze werden waaraan het hen ontbrak 
schreeuwt Diana Apollo na

onder de takken iets verderop mengt Vermeer snel een gifgroen  
om zijn subjecten jurken aan te meten

Apollo haalt zijn schouders op  
vrouwenstemmen bereiken hem trager zegt hij 
dat ze even moet wachten 
dan zegt hij dat hij er niets aan kon –/ 
had ze maar niet zo mooi –/hij is ook maar –/ 
hij heeft haar de keu–/ 
had ze niet zo tegenge–/ en sluit af met  
‘zie je dan niet dat ze zielsbemind is  
ik draag haar als kroon 
als je zo jaloers bent 
meet jezelf er dan ook een aan’

hij breekt een van Daphnes takken af  
en gooit hem voor Diana’s voeten neer 
nog een tak voor de vrienden die het niet slecht bedoelden/ 
de machtsgeile bazen/ 
de fervente pornokijkers/ 
de kleingebekte flierefluiters/ 
de geniale kunstenaars met hun muzen 

hij laat Daphne nagenoeg kaal achter 
O wee als wat hij zich toe-eigent  
ooit boven zijn hoofd uitgroeit 

Vermeer ziet het allemaal gebeuren  
en schildert vier zwijgzame nimfen die hun blik afwenden  
nee schudden Diana en haar nimfen en spannen hun bogen op

• deBuren
• Johannes Vermeer
• Mauritshuis
• schrijfresidentie