Een menukaart is de maaltijd niet. Over het werk van Hermine de Graaf

De auteur bespreekt de inhoudelijke evolutie in het werk van de Nederlandse schrijfster Hermine de Graaf. Haar verhalen zijn grillig van structuur, wat perfect aansluit bij de verwarde innerlijke wereld van haar hoofdpersonages, maar wat ook impliceert dat ze niet altijd bij eerste lezing te volgen zijn. Ondanks het korte tijdsbestek waarin haar drie verhalenbundels, een novelle en een roman verschenen, is er een duidelijke ontwikkeling te zien. In haar debuut uit 1984 stonden de persoonlijke omgeving, de individuele eigenzinnigheden en de confrontatie binnen de kring van bekenden centraal. In de daaropvolgende boeken wordt de context die van de samenleving en zijn het de normen en waarden van allerlei \autoriteiten\" die op de korrel worden genomen. De niet toegeruste hoofdpersonen van De Graaf raken zoal niet met de familie dan wel met de sterke arm in conflict, of dat nu een psychiater of de rechterlijke macht is. Wel is er één middel om de chaos en de dreiging van de realiteit te bedwingen en dat is die van het eigen verhaal, het zoeken naar een houvast in de taal. Dit schrijfstersmotief was al aanwezig in De Graafs debuut en kan gezien worden als de spil van haar proza, omdat hierdoor vaak auteur en hoofdpersoon een gewaagd dubbelspel spelen dat de tegenstelling tussen verbeelding en realiteit, tussen chaos en orde uitbeeldt."