Ondanks – of misschien juist dankzij – onze constante connectie via allerlei schermen blijkt eenzaamheid een groeiend probleem. Dat wordt nog duidelijker in tijden van mondkapjes, afstand en isolatie. Hoe maak je dat probleem bespreekbaar? Helpt het om eenzaamheid een gezicht te geven? Hoe dan? Die vragen komen aan bod in het interdisciplinaire onderzoeksproject Monáx, waarvan deze tekst een onderdeel is. Filmjournaliste Karin Wolfs heeft het over de lach, die als sociaal wenselijk verschijnsel het toonbeeld van geluk is. Maar wat als die lach niet vol te houden is en het gezicht wordt van eenzaamheid, te midden van anderen?