‘de lage landen’ kiest haar favoriete nummers voor de Lage Landenlijst

Op zaterdag 2 september 2023 zendt Radio 1 de 100 beste Nederlandstalige songs uit, gekozen door de luisteraars. Dit zijn onze favorieten.

De favoriet van Tom Christiaens: Tom Pintens met ‘In Charleroi

Met het overlijden van Tom Pintens deze zomer verloren de Lage Landen een muzikale duizendpoot. We leerden de zanger, multi-instrumentalist, producer en fijne mens begin de jaren negentig kennen als bezieler van het eclectische combo Flowers for Breakfast. Nadien dook de man met het ragebolkapsel op als stille, maar onvervangbare sidekick in tientallen bands, waarvan Zita Swoon en Het Zesde Metaal de bekendste zijn. Maar Pintens bracht ook onder eigen naam én in het Nederlands wondermooie muziek uit. Zijn bekendste nummer is deze breekbare ode aan industriestad Charleroi en Le Pays Noir, die vroeger welvaart kenden dankzij de mijnbouw, maar vandaag een moeilijk af te schudden imago meeslepen van vergane glorie en generatiearmoede. Tom omarmt de sukkelaars met warme woorden en zalvende klanken.

De favoriet van Pieter Coupé: Bandler Ching en Vieze Meisje met ‘RoodGroen’

Mijn favoriete Nederlandstalige nummer? Dat is elke dag weer anders: zoveel artiesten, zoveel genres om uit te kiezen. Zeker de laatste jaren hoor je meer Nederlands dan ooit in de popmuziek, in alle stijlen en smaken: pure pop, punky electro, slimme hiphop, intieme singer-songwriter en nog zoveel meer. Maar mijn ontdekking van het moment is de jazz-met-poëzie van de Brusselse band Bandler Ching en Vieze Meisje. In de tekst botsen grootstedelijke vergezichten (“Zie de zon zakken in de stenen aan de Place Poelaert”) op een wel erg bizarre to-dolijst (“ik moet nog mayonaise maken, nee kopen / ik moet nog sigaretten in mijn longen opruimen”). Vieze Meisje probéért wel orde te scheppen: “Ik reciteer de letters van gedachten die gevoelens vatten / zo geraffineerd / ik zou er zelf bijna intrappen.” Maar helemaal lukt dat toch niet: “In welke versie van mezelf zal ik morgen kruipen?” Wel, zegt u het maar.

De favoriet van Evelyne Ledoux-Beaugrand: Aafke Romeijn met ‘M/V

Dit lied van Aafke Romeijn is zowel triest als grappig, en resoluut feministisch. Eén keer de wereld ervaren als een man is iets wat veel vrouwen graag zouden willen. De video is ook heerlijk kitsch en lofi.

Lees meer over Aafke Romeijn

De favoriet van Gijsbrecht Ostyn: Buurman met ‘London Stansted’

Een lied dat, in al zijn weemoed, breekbare wanhoop tastbaar maakt. Gestoeld op een haast lieflijk golvende melodie maken de snijdende vocale uithalen van Geert Verdickt pijnlijk duidelijk dat deze rit naar de luchthaven niet de start, maar het afsluiten is van een passionele tijd. Het begin van – opnieuw – ‘verlangen naar’. Overspel klonk nooit mooier.

De favoriet van Emma Reynaert: Merol met ‘Mannenmetgevoel’

Leukste nummer op haar nieuwe ep Alles smaakt beter met prik. MEROL omschrijft het zelf als “een stampbeat gecombineerd met een tekst die heel lief klinkt”. Love it.

De favoriet van Hendrik Tratsaert: Roosbeef met ‘Iets te veel wij(n)’

Ik heb al altijd een voorliefde gehad voor het grillige talent van Roos Rebergen aka Roosbeef: Snedige teksten met een absurde twist, ondersteund door een machtige band, waarin de betreurde Tom Pintens op gitaar het voortouw neemt.

In ‘Iets te veel wij(n)’ paart Roos een lichte staat van dronkenschap aan het inzicht dat haar relatie niet helemaal goed zit (“Iets te veel wijn, maar niet genoeg om van de wereld te zijn”). De song bouwt strak op, net als haar redenering, en barst open in een grande finale: helder en klaar.

De favoriet van Hans Vanacker: Liesbeth List en Ramses Shaffy met ‘Pastorale’

In ‘Pastorale’ gaat de zon (Shaffy) een dialoog aan met een kind op het strand (List), een gesprek waar vuur en geestdrift geconfronteerd worden met tederheid en breekbaarheid.

De favoriet van Tomas Vanheste: Toasaves met ‘De Zwerver / Anar Anar’

Een poëtisch lied van de grootste chansonnier die Vlaanderen gekend heeft: Wannes Van de Velde (1937-2008). De op een Antwerpse gevel vereeuwigde tekst die zijn weduwe uitkoos omdat hij zijn levensfilosofie zo treffend vat, is van een diepe schoonheid. “Tussen zonnen, tussen manen / is de zwerver op reis. Altijd zoekt ‘m andere banen / langs de grens van ‘t paradijs. Tussen evenaar en polen / zoekt ne mens naar ‘t gouden strand / dat zijn eigen heeft verscholen / op de rand van zijn verstand. En op ‘t einde van zijn reizen / vindt ‘m soms dat eeuwig land / met zijn goden en zijn wijzen / maar ‘t verbrokkelt in zijn hand.” De band Toasaves brengt het in de geest van de oude meester, maar weet het nummer nog universeler en bezwerender te maken door het te verweven met een Afghaans volkslied.

De favoriet van Peter Vanwijnsberghe: Sophie Straat met ‘Tweede Kamer’

“Tweede Tweede Kamer / Rot maar lekker op”. Sophie Straat heeft lak aan haar nagels, en lak aan het mannenclubje dat haar land bestuurt: “Voor mensen zoals ik ben je geen partij”. Kom bij haar verder ook maar niet aanzetten met racisme, homofobie of seksisme: daar is ze meer dan een beetje klaar mee. Met haar combinatie van maatschappijkritische teksten en vrolijk aangezette popmelodieën zette Straat zich in Nederland al op de kaart, en eerder deze maand liet ze zich ook in België opmerken. “Ik wil alleen maar vrouwen hoger op de lijst”, zong ze op Pukkelpop. Nou, wij ook.