Ondanks onze constante connectie via allerlei schermen blijkt eenzaamheid een groeiend probleem. Dat wordt nog duidelijker in deze tijden van mondkapjes, afstand en isolatie. Maar hoe maak je dat probleem bespreekbaar? Helpt het om eenzaamheid een gezicht te geven? Hoe dan? Die vragen komen aan in de orde in het interdisciplinaire onderzoeksproject Monáx, waarvan dit essay een onderdeel is. Auteur Daniël Rovers vindt dat er iets mis is met de manier waarop vaak over eenzaamheid geschreven wordt. ‘Bij al die ik-passages voel ik me als lezer niet zozeer aangesproken, als wel buitengesloten.’