DE AARS VAN DIOGENES EN DE AMBITIE VAN PROMETHEUS. Beschouwingen bij het oeuvre van Wim Delvoye

U en ik zijn verschillend, maar Wim Delvoye (1965) is zeker anders dan wij. De internationaal gevierde kunstenaar werd in 1965 geboren als zoon van een onderwijzer in het grensstadje Wervik. De jonge Wim tekende veel en fantaseerde over de Romeinen en andere vervlogen tijdperken. Hij is altijd dat jongetje met zijn bizarre dromen gebleven. Wij hebben geleerd rekening te houden met allerlei maatschappelijk opgelegde beperkingen, maar dat socialisatieproces is goeddeels aan Delvoye voorbijgegaan. Hij hield zijn kinderlijke universum intact, onaangetast door de verwachtingen over zijn rol als tiener, volwassene of kunstenaar.

Als kunstenaar zoekt hij zijn inspiratie niet meer bij de Romeinen, maar veeleer in het tijdperk van de encyclopedie, waarin men voor het eerst op rationele gronden de geheimen van het leven probeert te ontraadselen. Later eigent hij zich ook de denkwereld van de neogotiek toe, vooral dan van Eugène Viollet-le-Duc (1814-1879), de architect die als eerste staal begon te gebruiken. Typisch voor Delvoye is dat hij deze inhouden meestal verknoopt met wijdverspreide, banale zaken die er niets mee te maken hebben. Zo komen hybride, onwerkbare en soms ook provocerende dingen tot stand, die afkomstig zijn uit totaal verschillende werelden en vele connotaties in zich dragen.

Als we 25 jaar later terugblikken op het oeuvre van Delvoye onderscheiden we een aantal thematische clusters. Zijn bekendste thema heeft te maken met de werking van kapitalisme, sparen en beleggen. Daarnaast is er een groep werken die te maken hebben met het functioneren van het lichaam. Verrassend genoeg is vanuit deze cluster werken met zijn focus op het lichaam een hoofdstuk ontstaan dat naar de hoogte reikt: de gotisch-religieuze werken van Delvoye. Ondertussen is hij ook al een tijd aan de slag met de beeldentaal van de lijdende christus en de doornenkroon.