Cultuurbeleid in crisistijden

Uitgaande van de vooronderstelling, die nu gemeengoed is, dat cultuur \vroeger\" makkelijker en ruimer door de overheid van geld bediend werd, gaat de auteur op zoek naar de werkelijke toestand van het kunstbeleid. Een eerste conclusie is dat \"ook waar men voorzichtig omgaat met budget en de bezuinigingen beperkt, men onvoldoend inspeelt op de ontwikkelingen in het onderliggend weefsel\". Men moet rekening houden met de veranderingen in de kunstbeoefening en de veranderende maatschappij, men moet m.a.w. uitgaan van de toekomstige ontwikkelingen. \"Wij hoeven ons niet te verbeelden dat de in de laatste jaren sterk naar voren gekomen sponsoring, het nieuwe mecenaat, een werkzaam alternatief zou zijn. Dat gelooft geen sponsor. (…) Het zijn de openbare kassen die prioriteit dienen te geven aan het cultuurbeleid\". Tot slot wijst de auteur ook op de economisch positieve effecten van de kunst en haar beoefenaars. Hij waarschuwt er wel voor dat deze effecten geen ultieme legitimatie kunnen zijn voor het beleid. \"Die moet gevonden worden in wat de kunstbeoefening in de komende maatschappij kan betekenen, een maatschappij waarin de behoeften zullen veranderen en de culturele dimensies daarvan zich duidelijker zullen profileren\"."