kunst
Congo als vrijstaat voor de verbeelding. De strip “Arsène Schrauwen” van Olivier Schrauwen
(Gert Meesters) ONS ERFDEEL – 2016, NR 3, PP. 82-89
De 38-jarige Vlaming Olivier Schrauwen heeft in een klein decennium tijd een indrukwekkende internationale reputatie verworven als stripauteur, hoewel dat zelfs cultureel geïnteresseerde mensen in Vlaanderen compleet kan zijn ontgaan. Zijn werk is in zeven talen vertaald, zijn illustraties staan in The New York Times en zijn strips zijn genomineerd voor prijzen in Frankrijk, Duitsland en Spanje. Maus-auteur en criticus Art Spiegelman rekende hem enkele jaren geleden samen met de Amerikanen Ben Katchor en Chris Ware tot de interessantste stemmen in de hedendaagse strip.
Die faam heeft hij opgebouwd met slechts enkele boeken. My Boy (2006), zijn debuut, was een bundel korte verhalen over een vader en zijn minuscule zoon in een stijl die aan de vroegtwintigste-eeuwse krantenstrip deed denken. De man die zijn baard liet groeien (2010) bracht heel diverse verhalen samen, met één gemeenschappelijk element: altijd speelde een man met een baard een hoofdrol. De laatste jaren verschenen vooral kleinere boekjes, zoals Le miroir de Mowgli (2011), een woordeloze sequel op The Jungle Book van Rudyard Kipling, en Greys (2012), waarin een verteller met de naam van de auteur het verhaal doet van zijn ontvoering door buitenaardse wezens.
In Arsène Schrauwen, zijn laatste en tot nog toe beste boek, verzon Olivier Schrauwen het verblijf van zijn grootvader in Belgisch Congo in de jaren na de Tweede Wereldoorlog. De verteller presenteert de gebeurtenissen als waar gebeurd, maar eigenlijk zijn alleen de voornaam van het hoofdpersonage en het feit dat hij in de toenmalige Belgische kolonie heeft verbleven, waarheidsgetrouw. Het personage Arsène reist in 1947 naar Congo om bij zijn neef Roger te gaan werken. Die wil in het midden van de jungle een nieuwe, moderne stad laten verrijzen en werkt naarstig aan een maquette daarvan, vol bizarre architectuur. Roger verliest tijdelijk het contact met de werkelijkheid en wordt opgenomen in een psychiatrisch ziekenhuis. Daardoor krijgt Arsène de leiding over de expeditie naar het bouwterrein. Ondertussen ontstaat er een relatie tussen Arsène en de vrouw van Roger, Marieke, maar die eindigt wanneer Roger zijn plaats naast zijn vrouw opnieuw kan innemen.
Op basis van de korte inhoud van het werk is alvast duidelijk dat het niet behoort tot de typische entertainende beeldverhalen, zeg maar de Suske en Wiske-kant. Misschien minder vanzelfsprekend is dat het ook niet helemaal past bij de zogenaamde graphic novels, die dichter tegen proza aanleunen.
Verder lezen?
Dit is een artikel waarvoor je moet betalen. Koop dit artikel of neem een abonnement om toegang te hebben tot alle verhalen van de lage landen.
Reactie plaatsen
Aanmelden