België op de rand van ontpopping. Hoe copernicaans is de zesde staatshervorming?

Sinds 2007 werd de Belgische politiek in een houdgreep gehouden door de discussie rond de zesde staatshervorming. Die verhinderde het regeringswerk. Zelfs de internationaal geroemde compromissenmaker, Europees president Herman Van Rompuy, kon in zijn intermezzo als premier niet meer dan de Belgische machinerie ter plaatse laten trappelen. Het malgoverno van eind jaren zeventig was terug, waarbij regeringen niet regeerden en enkel op crisissen reageerden. Dankzij het zogenaamde Vlinderakkoord zou men voor het eerst sinds jaren weer aan echt besturen toekomen. Over die zesde staatshervorming is al veel, ook hoogdravend, geschreven. België, zo klonk het, staat op de rand van ontpopping. Is er sprake van een België 2.0, van een historisch of copernicaans akkoord? Of eerder van een België 1.6, van een klassiek Belgisch compromis waarin evolutie en geleidelijkheid veel betere omschrijvingen zijn dan termen die een grote omslag of doorbraak suggereren?