Apolitiek incorrect en multimediaal. Het fenomeen Herman Brusselmans

Voor iemand die binnenkort veertig wordt en amper tien jaar ‘beroepsschrijver' is, legde Herman Brusselmans een buitenmaatse productiviteit aan de dag. Sinds zijn officieel debuut in 1982 (Het zinneloze zeilen) schreef hij meer dan twintig boeken. Ondertussen ging hij zich te buiten aan multimediale uitstapjes op TV en radio, in kranten en weekbladen. Hij schreef stripscenario's en toneel. Hij werkt aan een carrière als popmuzikant. En in het voorjaar van 1997 verscheen zowaar een poëziebundel voor jongeren vanaf tien: Meisjes hebben grotere borsten dan jongens. Terwijl Brusselmans door de jeugd haast wordt verafgood, lust een oudere generatie - en zeker de kritiek - hem bijna rauw. Het is trouwens opvallend hoe weinig consistents er over het oeuvre van Brusselmans is geschreven. Een doortimmerd essay, laat staan een aanzetje tot een monografie is nergens in zicht. Tja, iemand die zelf zo weinig consistent en doortimmerd schrijft, moet natuurlijk niet hopen op congeniale exegeten. Als er al verwante geesten zijn onder de critici, dan blijven die steken in het quasi-melige toontje waarin Brusselmans' geschrijf soms verzandt. Ze vervallen in jubelende kreten over hoe leutig Brusselmans wel schrijft (genre Ed van Eeden), of ze gebruiken stilistische trucjes van Brusselmans zelf om het idool in diens eigen idioom te gaan bewieroken (genre Ronald Giphart). Valt er echt niets zinnigs te vertellen over het fenomeen Brusselmans?